Experiencia da escola franquista.

Os anos da posguerra foron anos moi duros, aínda maís que os anos da propia guerra. Foron anos de moita pobreza, especialmente no rural, no que o país estaba destruído polo conflicto e que ata ben entrada a década dos 50, coa axuda doutros países, non melloraría a situación económica.

En Galicia a situación era especialmente dura; cunha poboación a maioría vivindo no rural, facíase difícil o progreso nestas terras. Aquí é onde entra a historia da miña avoa, Hilda Morado Otero. Naceu en Monfero no ano 42, filla de Benigno Morado Pico (1912-1985) e María Antonia Otero Varela (1915-2007). O seu pai participou na Guerra Civil no bando franquista, e estivo fora da casa 3 anos, no fronte do Ebro e en Extremadura, por sorte, facendo labores administrativas. No ano 50 miña avoa e a súa familia viñeron para Ferrol, en busca dunha vida un pouco menos dura ca no rural. Os meus bisavós montaron un bar na rúa do Sol chamado “La Sorpresa”, coñecido en todo Ferrol por ser o bar donde iban todos os militares e traballadores de Bazán.

Miña avoa a segunda pola esquerda.

Miña avoa, a da esquerda.

 

Neses anos miña avoa, que tiña 8 anos, tiña a suerte de ir a unha academia para que lle preparasen para entrar no Bacharelato, que curiosamente era neste mesmo instituto. A escola era moito máis dura, no sentido disciplinar, e como xa sabemos do que nos din sempre, os profesores utilizaban moi a menudo a violencia para facer entrar en razón. Pero o que máis me sorprendeu de todo ,e que cando lle preguntei a miña avoa por esa etapa da escola, a recorda dun xeito feliz, no que non tiña medo dos profesores.

O paso da miña avoa pola escola foi bastante breve, xa que, como di ela, aos seis meses tivo que deixala, xa que manter a tres fillos na escola non era doado, e ela a maior dos tres tivo que asumilo.

En resumo, pode que na maioría das escolas franquistas estivese implantada a man dura, e o “lavado de cerebro” coa ideoloxía fascista, pero polo menos hai xente que a recorda como unha época bonita, xa que ao fin e ao cabo, un neno nesa época segue sendo un neno.