Inauguracións surrealistas.

Por último vouvos falar dun gran acontecemento político realizado polo noso alcalde, Rey Varela, a semana pasada e que supón un fito na historia da nosa cidade: a inauguración duns aseos no cemiterio de Catabois. 

Si señor, iso é un alcalde comprometido co seu pobo, deixando a súa apretadísima axenda a un lado e indo a botarlle un ollo a unhas instalacións de vital importancia como son uns váteres, ademais ubicados nun cemiterio, que polo visto debe de ser un lugar onde hai bastante tránsito de xente que fai de ventre, porque senón non me explico un gasto de 25.000 euros.

Está claro que facendo este tipo de actos públicos se demostra o gran prestixio que ten o goberno local, centrado en actos públicos como este.

E xa non sei se este é un feito que incita á rebelión, á risa, á desesperación ou a unha amalgama de estas tres, pero o que si sei é que este feito ten grandes dosis de surrealismo, algo, non o olvidemos, común nesta cidade.

Isto é un absurdo.

Raíz cuadrada de 64, 8. Atributo vai acompañado sempre de verbos copulativos. Triángulo equilátero é aquel que ten todos seus lados iguais. Jesús convertiu a agua en viño. Suxeito dunha oración é aquel que realiza a acción. As pedras en pan e peces. Rosalía de Castro publicou Follas Novas en 1880. Non debuxes fóra da liña. A desamortización de Mendizábal buscou o aumento dos ingresos debido á guerra carlista. O galego normativizouse a partir da década dos 80. Primo de Rivera morre no ano 1930. Coñécese como coeficiente de caixa ao porcentaxe que debe manter un banco en reservas líquidas. Non fales na clase. Valor financieiro representa os dereitos parciales de propietario sobre certa sociedade. A guerra de Cuba finalizou no ano 1898. Terceira persoa do singular do presente do indicativo do verbo to be. Castelao publicou Un ollo de vidro en 1922. Non penses.

¿Aprendiches algo con isto? ¿Faiche medrar como persoa?

Isto é o que somos. Somos froito dunha educación mecánica. Adicada completamente á memorización. Dende que comezamos a escola vanos introducindo o chip que nos convertirá en robots, ata agora, completamente mecanizados, atrofiados tanto sensitivo coma emocionalmente. Favorecendo a continuidade da roda. Sendo parte todos dun mesmo rebaño. A diferencia leva á exclusión. Esto é así. No fondo, todos estes anos non nos aportan nada, ademáis de absurdos coñecementos a maioría das ocasións. 

Maruja Mallo: a revolucionaria surrealista.

Sempre existiron máis persoas na historia das que, querendo, ou sen querer, poderiamos chegar a coñecer.

Unha triste realidade, e sobretodo, se falamos de persoas que estiveron tan cerca de nós. Sen ir moito máis lonxe, só fai falta viaxar ata Viveiro e mirar 112 anos  cara atrás, (que pensandoo ben, tampouco son tantos). Estando alí, e xa metidos un pouco máis no tema, poderíamos coñecer a Maruja Mallo. 

Nada no ano 1902, nunha sociedade escasa en liberdade, sendo muller e contando cunha cantidade desmesurada de inconvintes sociais e históricos. Aínda así, conseguiu ser recoñecida no mundo da arte, a pesar de non acabar tendo todo o recoñecemento que merece.

Tal vez, con só mencionar que unha das persoas que si deu valor o seu traballo dende un primeiro momento foi Salvador Dalí, dealle un pouco máis de interese o asunto. E así é. Maruja Mallo, nacida en galiza, consegiu xuntar a unha pintora, unha revolucionaria e a unha transgresora do arte nunha mesma persoa.

A sua primeira exposición foi no ano 1922, a corta idade de 20 anos, Maruja Malló, naquel momento coñecida como Marujita Gómez, xa empezaba a facer das suas axudándose con só un pincel e un pouco de imaxinación.

Tan só un ano despois desa primeira exposición, xorde en España, un gran cambio, Primo de Rivera chega dando un golpe de estado. Impuxo unha censura dos medios de comunicación, o que afectou gravemente non só a nivel social, se non tamén a nivel cultural. Faltaría así unha gran cantidade de información artística exterior, tanto literaria, como a nivel pictórico.

Todo isto, xerou unha gran cantidade de opositores a ese réxime que Primo de Rivera quixo implantar á forza. Comunistas, anarquistas, nacionalistas catalanes, e republicanos levantábanse cada vez con máis forza.

 

                     Tan só 4 anos despois de ese golpe, fúndase a chamada “Alianza republicana”  coa que Maruja Mallo sentíase moi comprometida e identificada. Ela mesma chegou a dicir cousas como:

 'A arte é un presaxio un anticipo revolucionario. Non se incorpora nin segue os movementos políticos. Na contra é a política a que se enrola na arte.'

Debido o traballo de seu pai, mudou a Madrid, onde podería estudar e formarse máis coma artista e persoa nunha escola de belas artes. Sometida a frecuentes cambios, e toda a catástrofe que alí había, fixo que en 1929 a sua obra dera un xiro de 180º graos, e convertindo todo o que ela coñecía en algo sombrío, escuro, tenebroso, tamén chamado surrealismo negro. 

Alí formou parte dos movementos de vangarda, chegando a ser unha das representantes máis importantes da xeración do 27, compartindo ese placer con artistas do nivel de Dalí, Lorca ou Alberti

Cando comeza a guerra civil, Maruja, vese obligada a esconderse en América Latina, facéndose así, compañeira do olvido. A súa obra foi recoñecida en moitos países do extranxeiro, e sen embargo, aquí, na súa terra, non se lle da nin a metade de todo o recoñecemento que ten gañado, pero isto é o noso pan de cada día, e mesmo dáse agora.

Non é realidade, senón eco.

O pasado domingo a miña cabeza acabou de explotar por completo. Levaba meses cuestionándome o rigor da información que nos chega a través dos medios de comunicación, pero coa obra maestra realizada o domingo por Évole acabeime de convencer do manipulados que estamos.

Para entendernos; o falso documental doutro día é unha perfecta metáfora do que é hoxe en día a información, non só en España, senón en todo o mundo. Vivimos unha época na que todo está maquillado, parcialmente contado, sempre contando a parte da historia que máis convén. A maioría do público, e en ocasións inclúome eu, traga con todo. Non se adica a cuestionarse qué é o que se agocha trala información contada. Convertímonos en oíntes, non en pensantes, e máis aínda cando a maioría dos programas que se emiten teñen pouco para reflexionar. 

Pero o peor de todo é a gran influencia que teñen os medios de comunicación sobre a xente. Fan con nós o que queren. É increíble como a xente cre a cegas nalgo, que nin sequera atreviuse a contrastar! Pero ollo, mellor non facelo, non vaia a ser que pensemos pola nosa conta e cuestionemos o que escoitamos e vemos. É por iso polo que o programa de Salvados deixoume tan pensativo co tema. Fíxome vivir nas miñas propias carnes o engano máis absoluto, e ver como iso, en maior ou menor medida, fano continuamente os medios. 

Non aspiro a que a xente de repente teña un sentido crítico enorme, pero si a utilizar a cabeza un pouco. A cousa cada vez vai a peor e agora a manipulación informativa ( e non informativa) cheira moito. 

O programa de Salvados volo poño no blog xeral de Pacharistas, para que así se poda comentar e o vexades mellor.