A auga é un elemento central en moitas culturas antigas, e a castrexa é unha delas. A auga, nas súas diferentes formas: ríos, mananciais, fontes e océanos tiña un carácter sagrado, e nela se aloxaban divinidades de orixe acuática, como o Hakemann, un home provido dun gancho que levaba a xente ao interior das augas e os devoraba. Aínda así a auga tiña, xeralmente, cualidades positivas. Decíase que certas chuvias, ao procederen do ceo (outro elemento sagrado para os castrexos) tiñan unha natureza sagrada, que fecundaba. Incluso decíase que as pingas das treboadas de verán facían que naceran sapos do solo.
As augas tiñan diversas propiedades curativas, curaban males naturais e doenzas de orixe misterioso. Tiñan tamén un carácter purificador, que vese recollido nunha tradición chamada " a tradición do baño das nove ondas", localizada na praia da Lanzada, en Sanxenxo, na que se dicía cá auga de esa zona curaba as dores físicas e psíquicas.
A auga tamén tiña un carácter animado, algo que se ve na crenza de que se se bebía despois dás doce da noite podía xerar doenzas, pois desde esa hora a auga estaba durmida. Pola contra, as que se beben pouco antes do abrente decíase que tiñan un carácter benfeitor, xa que alongaba a vida. Aínda así as mellores augas eran as recollidas no abrente do día de San Xoán, chamadas flor de auga, e que curiosamente é unha tradición que pervive ata os nosos días.
Moitos dos seres que protexían as augas foron cristianizados e pasaron a ser santos. Neste conxunto de santos que foron anteriormente protectores das augas na cultura castrexa pódense sinalar tres grupos: os que pereceron polo lume, como santa Mariña, os que teñen relación coas augas, como san Cristovo; e por último os que teñen relación coas doenzas da pel, as que se aplica unha cura con auga.
A realidade desta cristianización levada á cabo pola relixión dominante vese claramente no feito de que sempre hai nun santuario unha fonte milagreira, elemento clave na cultura castrexa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario