Progreso ≠ Destrucción do planeta

Despois de dar unha visión utópica e outra distópica da realidade, ámbalas dúas poucos realistas e con poucas posibilidades de que ocorran (quen sabe), agora quero tratar algo que sí que é real, está a acontecer ao noso arredor e nós non facemos nada por evitalo: a destrucción do medio ambiente. Vale si, soa a topicazo de ONG e mil lerias máis, pero se vos parades a pensar só un momento, que é o único que se mantén unha vez mortos ,¿que é o que leva entre nós antes de que existiramos e que nos tomamos como se fose noso? a natureza, o entorno.

Nos últimos 100 anos destruímos o planeta máis do que o fixo a humanidade en toda a súa historia. Se facemos comparación dos 4.6 billóns de anos que ten a Terra e o estrapolamos a 46 anos, nós levamos aquí 4 horas, e das 4 horas, dende fai un minuto destruímos máis do 50% dos bosques existente na Terra. Cremos que todo isto é noso, que podemos utilizalo ao noso antollo. Talamos árbores, construímos autopistas que atravesan bosques enteros, contaminamos ríos, mares. Se nos paramos a pensar somos o peor para o planeta, non facemos más que empeoralo. Xa que vivimos nel, que menos que intentar danalo o menos posible; pero non, iso non favorece ao beneficio económico, ni ao "progreso". Ahí está o quid da cuestión, nestas últimas décadas asociamos o progreso, esa palabra tan terrorífica polo que conleva, ao desenvolvemento sen ter en conta o medio ambiente. Creamos un montón de cousas, somos súper desenvolvidos, pero ao final non nos paramos a pensar no más esencial, cuidar o sitio onde vivimos. O son eu que estou medio tolo, o somos parvos de todo.

Pero bueno, chegará o día no que nos demos conta do que facemos, pero probablemente será demasiado tarde, polo de agora asistiremos, por poñer un exemplo do máis cercano, como queiman os bosques, arrasan con praias ou explotan ata a saciedade as minas. A natureza algún día se fartará e nos fará ver o ocorrido, pero bueno, se vos parades a pensar xa o fai agora, e maís non existe unha merda de conciención. Así é o ser humano, para unhas cousas nos cremos super listos, e para outras somos maís parvos que ninguén.

2040

18 de junio de 2040. 

Artículo extraído del periódico "Hoy Gallicia" 

En el presente día de hoy las fuerzas del Estado Nacional Europeo han desfilado por la capital del país para celebrar el decimotercer cumpleaños del padre de la patria, nuestro onmipotente presidente Karl Smith. Acompañado de las fuerzas de seguridad del país ha ido la población civil, orgullosa de la presencia del Padre. Desde primera hora de la mañana los civiles han ido pasando por el Centro Nacional de la República Europea, ubicado en el centro neurálgico de Berlín, para entregar todo tipo de ofrendas al presidente, que luego le serían entregadas. Por la tarde se han reunido en la Plaza de la Unión para realizar un festejo, en el que se tocó repetidas veces el himno nacional. Por último, cuando el reloj de la Plaza dió las 8 hizo presencia el grandioso salvador del país para decicar unas palabras a la población. Éste, en un verdadero acto de valentía y decisión, hizo mención a los pequeños contratiempos que está sufriendo el país. 

En primer lugar declaró que los pocos oponentes al régimen, que últimamente estaban intentando derrocar el sistema de libertad y justicia que reina en nuestro días serían duramente castigados, con, incluso, la eliminación de su chip de la memoria, por el cual pueden aprender, recordar, etc y serían trasladados a la zona 0, ubicada en el sur de España, a realizar trabajos para el país con los demás opositores al sistema. Luego el Padre hizo referencia a los nuevos territorios en posesión del Estado como la zona del noroeste de la antigua España, Gallicia. Sobre esto el todopoderoso mencionó que no toleraría bajo ningún concepto la vuelta del idioma bárbaro del gallego, tanto al ámbito oral como al ámbito escrito. 

En el contexto internacional, y quizás lo más destacado de sus palabras, fue la mención al conflicto que se está teniendo con el Bloque Asiáticounidense, que tienta acabar con la situación de paz que existe en nuestro país atacando, fallidamente, zonas de nuestro territorio, y que se está solucionando con el envío de las Tropas de Malawi, compuestas de hombres exclusivamente diseñados para ir combatir. Finalmente el todopoderoso se dirigió a la población mandando un mensaje de tranquilidad y asegurando que estos pequeños tropiezos son fruto de la envidia de las demás naciones, deseosas de formar parte de la nuestra. El acto concluyó con una enorme ovación civil y con la posterior escucha del himno nacional.

Viva la Nación, viva el Padre, viva la tecnología. Grande vida a la República Nacional Europea.

O diario do mañá cara unha sociedade ideal

18 de Febreiro de 2040

Querido diario: Isto non é fácil de dicir, pero abandoneite un pouco dende aquel día de fai hoxe vinte anos. Non foi algo premeditado, ou tal vez si, pero o caso é que pedinlle ó meu irmán que escondera este anaco de alma para poder encontralo no futuro e escribir sobre cánto cambiaron as cousas por aquí. E por suposto, ler todas as cousas que escribía cando era tan só un neno, e comparar o pasado e reflexionar sobre se cambiaron as cousas para ben ou para mal. É unha idea orixinal, pero tal vez tiven que esperar moito. Comezo entón:

Acabei a carreira, si, despois desa crise económica que nos sumira na miseria no ano 2017. Recordo aqueles tempos cando case ninguén tiña para comer. As cidades practicamente desapareceron porque os cidadáns preferiron marcharse para os seus pobos e comezar unha nova vida dos produtos que lles brindara a terra. Recordo tamén (como para esquecer ese detalle) que eu fun dos poucos que conseguiron pagar a universidade e emigrar a outro país. Foi unha boa decisión, e cando conseguín un bo colchón para vivir (metaforicamente falando) regresei á miña terra coma se fose Rosalía de Castro. E a imaxe da nova Galicia foi unha das maiores e máis sorprendentes sorpresas que nunca tiven. As cousas cambiaron un montón e agora podo presumir de ter todos os avances que saíron ó mercado das novas tecnoloxías. Fai vinte anos pensábamos que xa estaba todo inventado, pero non. Agora os móbiles permítenche navegar por internet á velocidade da luz  e ven un botón incorporado onde podes teletransportar calquer  obxecto que precises (excepto persoas, as persoas non podemos todavía). Estes avances non foron nada comparados cos avances en locomoción, xa que o invento do século foi poder darlle a un botón no que o noso automóbil empequenecera ata ser do tamaño dun chaveiro e poder gardalo no peto cando non encontramos aparcamento.

Independentemente de todos os iphones 5,6,7,8 e ata 15 tipos diferentes que se fabricaron e todas as pantallas 3D das que gozamos todos e cada un de nos nas nosas casas, tamén houbo avances na economía de Galicia e do país en xeral. Hoxe podemos presumir que superamos a crise e con moi bo pe, xa que buscar traballo aquí é tan doado como fritir un ovo con patacas. É doado, obviamente, sempre e cando termines uns estudos previos, estudos que son financiados case na súa totalidade polo Estado e todo o mundo pode gozar. Así é, o problema do paro xa non é un problema hoxe en día e España situouse nun dos primeiros postos das potencias Europeas e mundiais. E Galicia afortunadamente, é unha comunidade próspera onde predomina a ledicia cidadán e a esperanza de que pase o que pase, sempre vas ter un teito onde vivir e un prato do que alimentarse cada día.

Outras das cuestións que máis tiña preocupados aos galegos fai vinte anos era a cuestión do idioma na ensinanza. Hoxe podemos dicir que toda persoa que sexa nada en Galicia empezará falando o idioma galego como principal, gozando tamén dos beneficios de ser bilingüe e poder utilizar as dúas linguas sempre e cando se precise. O galego medrou moito máis e miles de mozos e mozas lanzáronse a escribir libros no noso idioma, polo que agora gozamos de moita máis historia da literatura.

En resumidas contas, Galicia é unha comunidade onde a igualdade e os dereitos de cada cidadán están á orde do día. Sei que fixen ven en emigrar porque o futuro víase moi negro pero iso me serviu para comprender que nunca se está mellor como na casa. E sobretodo cando o noso fogar está mellor que nunca. 

Un mundo feliz ou unha sociedade deshumanizada? Elexide.

Miro ao meu arredor, e todo o que vexo é moi chungo. Tan chungo como que sinto que o ser humano é realmente o parásito deste mundo. Un mundo destruído por nós e só por nós. Non nos importa nada máis que nós mesmos. Vivimos na era individualista por excelencia, nos da exactamente igual o que lle pase ó prójimo, só nos preocupamos por nós mesmos, polo que temos, polo que non temos, polo que ten o de al lado. Así é como vexo o futuro, moi fodido. Intento non ser pesimista, pero parece que non selo é estar cego. Cego ao non querer ver o pan de cada día, o que a maioría da xente intenta olvidar, vivindo nun mundo banal, simple, sen preocupacións. Tales como que estámonos a matar os uns aos outros, pero bueno iso sempre pasou non? Xa é tradición, converteuse en algo normal. 

Parece que ante isto hai dúas maneiras de afrontar o futuro tan turbio que nos ven, unha é confiar en que todo vai mellorar, ser un utópico, que ao fin ao cabo todos temos un no noso interior, a outra ter unha visión pesimista, que agora mesmo é a única que son capaz de ter, pensar que todo acabará no malo, é dicir, pensar nunha distopía. Penso poñerme nas dúas posicións, e dar a miña visión do futuro, que polo visto non é tan lonxe. 

Universo Fluzo.

Galicia tamén é terra de moi bós músicos, ademáis de Carlos Núñez e demáis trapallada. Fluzo é un exemplo. Este dúo, co nome orixinado da película dos 80 "Regreso ao futuro", está formado por dous rapaces de Lugo (Javi e Hevi), vellos coñecidos da escena rap en Galicia, afincados en Santiago. Eles representan a vertente máis experimental do rap nacional. A música, a cargo de Javi, é unha mestura de diversos estilos, dende lóxicamente o rap máis clásico, ata o bebop dos anos 40 pasando polo IDM ou o funk. Pero non nos equivoquemos, aquí non hai nin reciclaxe nin homenaxe a ninguén, aquí hai una asimilación das influencias pasadas polo filtro galego. Con isto me refiro tamén ás letras, se cabe, o mellor do grupo. Éstas están a cargo de Hevi, escritas 100% en galego "castrapo", e mostran o que é o universo fluzoniano, onde caben festas onde menear as cachas, amores obsesivos ou momentos onde Hevi é feliz sendo triste. Así é o pequeno universo que crearon estes dous locos da música, que por agora non son moi coñecidos polo mundo adiante, quizais debido a súa arriscada proposta. 

Portada do seu 1º disco "Fluzo"

Se queredes visitar a súa páxina web onde se poden descargar os seus dous álbumes pinchade aquí, ademáis deixovos un videoclip de agasallo do seu hit Mundo Verde. Disfrutade oh!

Todos vós sodes capitáns, se queredes.

"O espectador debía ser consciente en todo momento de que ese personaxe cínico e estúpido que eu represento na película é ao mesmo tempo o ser que sente ao facela, algo evidente unha vez que me expulso da película e me eclipso detrás da cámara, facéndose, paradóxicamente, máis evidente a miña presencia. Necesitaba lograr que "Todos vós sodes capitáns" fose unha película romántica sin parecelo. Penso ca imaxe desenfocada do cartel evoca perfectamente a idea de que as veces se ven mellor as cousas dende certa distancia. A distancia é sempre boa, sobre todo nos procesos creativos. Na escena inicial da película, cando os nenos están mirando ao avión, un deles suxire que se cerran os ollos poderán velo mellor." Oliver Laxe

Oliver Laxe (París, 1982) é un tipo de director en perigo de extinción, un director ocultado, non exhibido prácticamente, que se mantén ao marxe de toda a parafernalia que é o cine comercial en España. É un director que arrisca, e fai un cine diferente, contrario se cabe a calquer beneficio. Este cine diferente, tanto por contenido como por forma, comprometido cós ideais que defende o director móstranse no seu primeiro e único largometraxe, "Todos vós sodes capitáns". Éste constrúese a partir da idea do "cine dentro do cine", dun falso documental ou ficción documentalizada, que narra a relación entre o director e uns nenos problemáticos, que participan nun taller audiovisual para que estes narren a súa realidade.

Unha realidade como é a de Tánxer, completamente hostil, onde un estranxeiro pretende que se graben os robos cometidos, os intentos de traspasar a fronteira con España chocando coa intención dos nenos de fuxir por completo da súa realidade, amparándose nas cousas sinxelas como os animais, as árbores. E é desta evasión dos nenos onde se produce o conflito entre eles e o propio director e a expulsión deste. Pero unha vez detrás da cámara faise visible a man do director, aínda que os nenos decidan que graban, non poden evitar grabar a súa realidade, moi pouco esperanzadora. 

Eles son capitáns, mentras graban, soñan ou deciden qué fotografiar, pero iso ten unha data de caducidad, e a exclusión non perdoa, e menos na infancia, pero o que sempre quedará é a capacidade de imaxinar e soñar.

Fotografía galega.

Se por algo destaca Galicia no panorama artístico é por ter unha gran cantidade de fotógrafos boísimos. Xa na 1ª avaliación vos falei de Lúa Ocaña e Maya Kapouski, ambas fotógrafas de Vigo, que amosan unha mirada especial. Hoxe tamén vos traigo uns cantos fotógrafos/as cun estilo moi particular, pouco convencional se cabe, para que 

Miguel Vidal é un perfecto exemplo, ben é certo que xa non é un rapaz, ten 46 anos, pero este pontevedrés fai unhas fotos únicas, combinando branco e negro e cor, e transmitindo na súa obra moita delicadeza, angustia, e moita melancolía. Todo o que fai ten un ton melancólico que chega ao fondo do corazón, ou polo menos a min. As súas fotos son composicións de enorme beleza, na miña opinión, que dan ganas de miralas horas e horas.   

Outro exemplo do bo momento que está pasando a fotografía galega é Daniel Garzee, un rapaz de 23 anos de Vigo. Daniel é coñecido pola fotografía de moda que fai,chegando a publicar na revista Vogue, aínda cá considera como un complemento da fotografía que realmente lle gusta, a artística. Nas súas fotos mostra o gran talento visual que ten, amosando un gran tratamento das cores e capacidade compositiva. Daniel considérase un romántico, algo que se nota claramente na estética das fotos, intimista e espidas. É aí onde reside o encanto das súa obra, na sinxeleza. Unha sinxeleza, non obstante, chea de sentimentos, aqueles que transmite a través daquelas persoas que retrata. 

Por último quero citar a Maider Jiménez, rapaza ferrolana de 21 anos, residente en Vitoria. Maider é unha das fotógradas con máis talento do panorama galego, e nacional, cunha visión moi especial. Ela é melancólica por natureza e como non, o plasma nas súas fotos, cheas de cores, que transmiten un torrente de emocións. Na súa obra vese esa visión especial que ten, sacando o o que quere das persoas que retrata, xa que como ela di, intenta buscarse a si mesma nos demáis.

Estes son só uns exemplos do bo momento que está tendo a fotografía en Galicia, pero isto é debido só aos artistas, que vense na obrigación de crear cos poucos medios que ten; e que resulta, que en poucos sitios poden expoñer as súas obras, e nin falar de apoio das institucións. Por sorte, a creatividad sempre estará por encima de todo.

Inauguracións surrealistas.

Por último vouvos falar dun gran acontecemento político realizado polo noso alcalde, Rey Varela, a semana pasada e que supón un fito na historia da nosa cidade: a inauguración duns aseos no cemiterio de Catabois. 

Si señor, iso é un alcalde comprometido co seu pobo, deixando a súa apretadísima axenda a un lado e indo a botarlle un ollo a unhas instalacións de vital importancia como son uns váteres, ademais ubicados nun cemiterio, que polo visto debe de ser un lugar onde hai bastante tránsito de xente que fai de ventre, porque senón non me explico un gasto de 25.000 euros.

Está claro que facendo este tipo de actos públicos se demostra o gran prestixio que ten o goberno local, centrado en actos públicos como este.

E xa non sei se este é un feito que incita á rebelión, á risa, á desesperación ou a unha amalgama de estas tres, pero o que si sei é que este feito ten grandes dosis de surrealismo, algo, non o olvidemos, común nesta cidade.

Isto é un absurdo.

Raíz cuadrada de 64, 8. Atributo vai acompañado sempre de verbos copulativos. Triángulo equilátero é aquel que ten todos seus lados iguais. Jesús convertiu a agua en viño. Suxeito dunha oración é aquel que realiza a acción. As pedras en pan e peces. Rosalía de Castro publicou Follas Novas en 1880. Non debuxes fóra da liña. A desamortización de Mendizábal buscou o aumento dos ingresos debido á guerra carlista. O galego normativizouse a partir da década dos 80. Primo de Rivera morre no ano 1930. Coñécese como coeficiente de caixa ao porcentaxe que debe manter un banco en reservas líquidas. Non fales na clase. Valor financieiro representa os dereitos parciales de propietario sobre certa sociedade. A guerra de Cuba finalizou no ano 1898. Terceira persoa do singular do presente do indicativo do verbo to be. Castelao publicou Un ollo de vidro en 1922. Non penses.

¿Aprendiches algo con isto? ¿Faiche medrar como persoa?

Isto é o que somos. Somos froito dunha educación mecánica. Adicada completamente á memorización. Dende que comezamos a escola vanos introducindo o chip que nos convertirá en robots, ata agora, completamente mecanizados, atrofiados tanto sensitivo coma emocionalmente. Favorecendo a continuidade da roda. Sendo parte todos dun mesmo rebaño. A diferencia leva á exclusión. Esto é así. No fondo, todos estes anos non nos aportan nada, ademáis de absurdos coñecementos a maioría das ocasións. 

Maruja Mallo: a revolucionaria surrealista.

Sempre existiron máis persoas na historia das que, querendo, ou sen querer, poderiamos chegar a coñecer.

Unha triste realidade, e sobretodo, se falamos de persoas que estiveron tan cerca de nós. Sen ir moito máis lonxe, só fai falta viaxar ata Viveiro e mirar 112 anos  cara atrás, (que pensandoo ben, tampouco son tantos). Estando alí, e xa metidos un pouco máis no tema, poderíamos coñecer a Maruja Mallo. 

Nada no ano 1902, nunha sociedade escasa en liberdade, sendo muller e contando cunha cantidade desmesurada de inconvintes sociais e históricos. Aínda así, conseguiu ser recoñecida no mundo da arte, a pesar de non acabar tendo todo o recoñecemento que merece.

Tal vez, con só mencionar que unha das persoas que si deu valor o seu traballo dende un primeiro momento foi Salvador Dalí, dealle un pouco máis de interese o asunto. E así é. Maruja Mallo, nacida en galiza, consegiu xuntar a unha pintora, unha revolucionaria e a unha transgresora do arte nunha mesma persoa.

A sua primeira exposición foi no ano 1922, a corta idade de 20 anos, Maruja Malló, naquel momento coñecida como Marujita Gómez, xa empezaba a facer das suas axudándose con só un pincel e un pouco de imaxinación.

Tan só un ano despois desa primeira exposición, xorde en España, un gran cambio, Primo de Rivera chega dando un golpe de estado. Impuxo unha censura dos medios de comunicación, o que afectou gravemente non só a nivel social, se non tamén a nivel cultural. Faltaría así unha gran cantidade de información artística exterior, tanto literaria, como a nivel pictórico.

Todo isto, xerou unha gran cantidade de opositores a ese réxime que Primo de Rivera quixo implantar á forza. Comunistas, anarquistas, nacionalistas catalanes, e republicanos levantábanse cada vez con máis forza.

 

                     Tan só 4 anos despois de ese golpe, fúndase a chamada “Alianza republicana”  coa que Maruja Mallo sentíase moi comprometida e identificada. Ela mesma chegou a dicir cousas como:

 'A arte é un presaxio un anticipo revolucionario. Non se incorpora nin segue os movementos políticos. Na contra é a política a que se enrola na arte.'

Debido o traballo de seu pai, mudou a Madrid, onde podería estudar e formarse máis coma artista e persoa nunha escola de belas artes. Sometida a frecuentes cambios, e toda a catástrofe que alí había, fixo que en 1929 a sua obra dera un xiro de 180º graos, e convertindo todo o que ela coñecía en algo sombrío, escuro, tenebroso, tamén chamado surrealismo negro. 

Alí formou parte dos movementos de vangarda, chegando a ser unha das representantes máis importantes da xeración do 27, compartindo ese placer con artistas do nivel de Dalí, Lorca ou Alberti

Cando comeza a guerra civil, Maruja, vese obligada a esconderse en América Latina, facéndose así, compañeira do olvido. A súa obra foi recoñecida en moitos países do extranxeiro, e sen embargo, aquí, na súa terra, non se lle da nin a metade de todo o recoñecemento que ten gañado, pero isto é o noso pan de cada día, e mesmo dáse agora.

Non é realidade, senón eco.

O pasado domingo a miña cabeza acabou de explotar por completo. Levaba meses cuestionándome o rigor da información que nos chega a través dos medios de comunicación, pero coa obra maestra realizada o domingo por Évole acabeime de convencer do manipulados que estamos.

Para entendernos; o falso documental doutro día é unha perfecta metáfora do que é hoxe en día a información, non só en España, senón en todo o mundo. Vivimos unha época na que todo está maquillado, parcialmente contado, sempre contando a parte da historia que máis convén. A maioría do público, e en ocasións inclúome eu, traga con todo. Non se adica a cuestionarse qué é o que se agocha trala información contada. Convertímonos en oíntes, non en pensantes, e máis aínda cando a maioría dos programas que se emiten teñen pouco para reflexionar. 

Pero o peor de todo é a gran influencia que teñen os medios de comunicación sobre a xente. Fan con nós o que queren. É increíble como a xente cre a cegas nalgo, que nin sequera atreviuse a contrastar! Pero ollo, mellor non facelo, non vaia a ser que pensemos pola nosa conta e cuestionemos o que escoitamos e vemos. É por iso polo que o programa de Salvados deixoume tan pensativo co tema. Fíxome vivir nas miñas propias carnes o engano máis absoluto, e ver como iso, en maior ou menor medida, fano continuamente os medios. 

Non aspiro a que a xente de repente teña un sentido crítico enorme, pero si a utilizar a cabeza un pouco. A cousa cada vez vai a peor e agora a manipulación informativa ( e non informativa) cheira moito. 

O programa de Salvados volo poño no blog xeral de Pacharistas, para que así se poda comentar e o vexades mellor.

Familia Caínzos Sanjurjo.

E para rematar, os meus antepasados do meu avó materno, Julio Caínzos Sanjurjo. Neste caso, por desgraza non puiden chegar moi lonxe, pero bueno. Polo visto proveño por esta parte de Braga ( Portugal). Aquí volo deixo:

 

Familia Morado Otero

Estas navidades adiqueime a intentar chegar os máis lonxe posible aos meus antepasados, indo ao rexistro do concello de Monfero. Cheguei ata principios do século XIX, e como a meirande parte de nós, proveño, polo menos da miña avoa materna, dunha familia labrega que viviu sempre en Monfero.  Aquí vos deixo miña árbore xenealóxica:

Meu avó o viaxeiro.

A partir do ano 59, en España e especialmente en Galicia empezouse a dar de xeito masivo á emigración. España xa non tiña as portas dos demais países cerradas, e era unha boa oportunidade para ter unha vida mellor. Os principais destinos dos emigrantes foron Suiza, Francia, Inglaterra ou Alemaña. Emigrar non era doado, ir a unha terra descoñecida, e deixar todo. Ademáis alá onde ibamos non nos trataban como a xente do propio país, cousa que sei por experiencias contadas.

Na miña familia hai varios casos de emigración, pero o que máis me sorprendeu foi o de meu avó materno, Julio Caínzos Sanjurjo. Meu avó naceu no ano 1938 en Monfero. Fillo de labregos, tivo que poñerse a traballar aos 8 anos cos seus pais. Aos 14 xa traballaba como carpinteiro na aldea, polo que non tivo unha infancia moi doada. Xa no ano 60, coa miña avoa como noiva, tivo unha oportunidade de ouro: emigrar cara Holanda en busca de traballo. Foi el só, e se encontraba algo estable levaría á miña avoa. E alá foi.

 ( Rotterdam, 1963)

 

Traballou durante un tempo no porto de Rotterdam facendo carga e descarga de mercadorías e alí mediante un contacto do porto, encontrou un traballo na lavandeiría dun transatlántico de luxo, o Rotterdam, coa compañía de bastantes galegos. Meu avó recorda esa época como unha das máis felices da súa vida.

(Bali, Indonesia. 1964)

(San Francisco, EEUU. 1963)

Estivo 4 anos embarcado e deu 2 voltas ao mundo. Xamais pensei que estivera en tantos sitios como nos que estivo, dende Indonesia a Hawaii, como tampouco as cousas que viviu en cada lugar, como por exemplo, o asesinato de John Kennedy en Dallas no ano 1963. A súa vida non tiña complicacións, de porto en porto, descubrindo novos lugares, excepto por unha cousa: a miña avoa.        


Mentres el andaba de país en país, miña avoa estaba agardandoo. 4 anos son moitos anos para esperar por alguén, así que tiña que decidir. Ou seguía embarcado, ou miña avoa cambiaba de mozo. Finalmente meu avó aceptou e no ano 67 meu avó volveu a Galicia coa miña avoa.

(Los Ángeles, EEUU. 1963)

 

Experiencia da escola franquista.

Os anos da posguerra foron anos moi duros, aínda maís que os anos da propia guerra. Foron anos de moita pobreza, especialmente no rural, no que o país estaba destruído polo conflicto e que ata ben entrada a década dos 50, coa axuda doutros países, non melloraría a situación económica.

En Galicia a situación era especialmente dura; cunha poboación a maioría vivindo no rural, facíase difícil o progreso nestas terras. Aquí é onde entra a historia da miña avoa, Hilda Morado Otero. Naceu en Monfero no ano 42, filla de Benigno Morado Pico (1912-1985) e María Antonia Otero Varela (1915-2007). O seu pai participou na Guerra Civil no bando franquista, e estivo fora da casa 3 anos, no fronte do Ebro e en Extremadura, por sorte, facendo labores administrativas. No ano 50 miña avoa e a súa familia viñeron para Ferrol, en busca dunha vida un pouco menos dura ca no rural. Os meus bisavós montaron un bar na rúa do Sol chamado “La Sorpresa”, coñecido en todo Ferrol por ser o bar donde iban todos os militares e traballadores de Bazán.

Miña avoa a segunda pola esquerda.

Miña avoa, a da esquerda.

 

Neses anos miña avoa, que tiña 8 anos, tiña a suerte de ir a unha academia para que lle preparasen para entrar no Bacharelato, que curiosamente era neste mesmo instituto. A escola era moito máis dura, no sentido disciplinar, e como xa sabemos do que nos din sempre, os profesores utilizaban moi a menudo a violencia para facer entrar en razón. Pero o que máis me sorprendeu de todo ,e que cando lle preguntei a miña avoa por esa etapa da escola, a recorda dun xeito feliz, no que non tiña medo dos profesores.

O paso da miña avoa pola escola foi bastante breve, xa que, como di ela, aos seis meses tivo que deixala, xa que manter a tres fillos na escola non era doado, e ela a maior dos tres tivo que asumilo.

En resumo, pode que na maioría das escolas franquistas estivese implantada a man dura, e o “lavado de cerebro” coa ideoloxía fascista, pero polo menos hai xente que a recorda como unha época bonita, xa que ao fin e ao cabo, un neno nesa época segue sendo un neno.